Beklijvend afscheid van een held
Foto: © SC
Club Brugge en zijn supporters hebben zaterdagavond op impressionante wijze afscheid genomen van François Sterchele. Zelden was de sfeer in een Belgisch voetbalstadion zo beklijvend als gisteren.
Het was stil zaterdagavond in Brugge. Meer dan 27 000 blauw-zwarte supporters stroomden van heinde en verre naar het Jan Breydelstadion om een laatste eresaluut te brengen aan François Sterchele. Al uren voor de match schoven de fans van Coike aan om het rouwregister te tekenen. De sfeer was bedrukt. Er werd weinig gezegd en velen staarden wezenloos voor zich uit. Club Brugge verloor de afgelopen week een icoon, een held, een vriend.
Het was al over half acht toen de Clubspelers onder luid applaus het terrein betraden. Sommigen warmden op, anderen deden wat stretchoefeningen, nog anderen gingen gewoon in het gras zitten, verstand op nul, gedachten op oneindig. Wie zou spelen, was een groot vraagteken. Maar eigenlijk deed het er niet toe. Dat Swa niet meer in hun midden was, dat brak hun hart. Geen practical joke meer, geen tik tegen het achterste, geen oranje schoentjes meer, die zouden schitteren.
Enkel vier immense foto’s van de overleden held. Begeleid door een daverend handengeklap droegen de spelers klokslag acht uur een reusachtige foto van Sterchele naar de middencirkel. De hele blauw-zwarte familie vormde een erehaag rond het aangezicht van hun ploegmaat zaliger. En dat doet iets met een mens. Gebukt onder zoveel emoties konden de meeste Clubspelers hun tranen niet bedwingen. ‘You’ll never walk alone’ galmde door het stadion. Het legioen zong het lied mee. Nooit tevoren zorgde het meezingen van deze song voor zo’n kippenvelmoment. Menig fan barstte dan ook spontaan in tranen uit.
De wedstrijd zelf is er nooit één geweest, een randopmerking van de avond. Goed voor de analen. De partij tussen Club en Westerlo werd overigens verdiend met 4-0 gewonnen door de thuisploeg. De spelers eerden op die manier hun vriend. De eerste twintig minuten waren hallucinant. In een volgepropt stadion kon je een speld horen vallen. De stilte was oorverdovend. Enkel bij het eerste doelpunt viel er een ingetogen gejuich waar te nemen. Op de 23ste minuut, symbolischer kan niet, galmde het ‘Sterchele olé olé’ door het stadion. Daarna werd het weer stiller. Af en toe gingen de handen eens op elkaar of rolde de naam van François over de tribunes.
Ieder doelpunt werd in stijl ‘gevierd’. Ivan Leko (foto rechts) trok zijn truitje uit, legde het op de grond, ging erbij knielen en richtte zich tot de hemel. Zelfs scheidsrechter Jérome Efong Nzolo had begrip voor de situatie en gaf de Kroaat geen geel, zoals het reglement eigenlijk voorschrijft. Wesley Sonck en Brecht Capon kusten bij hun doelpunt(en) het nummer 23 dat vooraan op hun shirt prijkte, staken een vingertje de lucht in en kregen spontaan de tranen in de ogen.
Na de wedstrijd maakten de spelers een gezamenlijke ereronde, de grote foto van Sterchele dragend. Voor de harde kern stopten zij, legden de foto op de grond en hielden samen met de fans een minuut stilte. Dat ritueel herhaalden zij voor de hoofdtribune. Daarna doken zij de spelerstunnel in. De kop kon er niet genoeg van krijgen en bleef nog tientallen minuten lang de naam van hun geliefde speler scanderen. Daarbij werden zij gesteund door de Westerlosupporters, die van de Clubfans spontaan applaus kregen. Zo verdween iedereen de zwoele Brugse nacht in, elk om op zijn manier het verlies van hun idool te verwerken.
Oh ja, Anderlecht won met 1-2 bij Bergen, waardoor de Brusselaars definitief de tweede plaats opeisen. Echter geen haan die daar naar kraaide in Brugge. De relativiteit van voetbalsucces haalde het op een eeuwenlange rivaliteit tussen twee clubs. En zo hoort het ook.
Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief
Eupen
RWDM
Charleroi
KV Mechelen
