De Sutter wijst Akpala de weg
Foto: © SC
Volg Voetbalkrant nu via WhatsApp!
Na enkele weken afwezigheid presenteren wij jullie opnieuw onze niet-journalistieke mediaweekepistel. De Sutter toonde zich een voorbeeld voor Akpala, de refs bakten het weer bruin, Mathijssen heeft nog vrienden, Deschacht daarentegen niet meer.
Efficiëntie in Brussel
Tom De Sutter en bij uitbreiding nog een aantal ploegmakkers hadden afgelopen vrijdag tijdens de eerste helft van Anderlecht-Cercle Brugge aan een dozijn kansen nog niet genoeg om meer dan één doelpunt te maken. De bezoekers uit Brugge hadden veel minder nodig: voor hen volstond anderhalve kans om twee doelpunten en de volle buit mee te graaien uit het Vanden Stockstadion.
Alle ogen waren vrijdag op slechts één man gericht: Tom De Sutter. De voormalige Cerclespeler speelde in zijn tweede officiële wedstrijd voor paars-wit al meteen tegen zijn ex-ploeg. Ik begrijp De Sutter wel. De Oost-Vlaming wou, altruïstisch als hij is, zijn ex-vereniging en vooral zijn geliefde ex-trainer Glen De Boeck niet met een kater opzadelen. De Boeck was een grote voorstander van de verhuis van De Sutter naar Brussel en als dankbetuiging liet de spits dan maar na om zijn eerste doelpunt voor paars-wit te scoren.
Niet alleen De Sutter voetbalde weinig egoïstisch, Anderlecht in zijn geheel toonde zich geheel onbaatzuchtig door van Cercle te verliezen en zo de titelstrijd weer nieuw leven in te blazen. Standard en Club Brugge maakten van het Brusselse puntenverlies dankbaar gebruik om dichterbij te sluipen.
Efficiëntie in Brugge
Niet alleen Anderlecht etaleerde het voorbije weekend een manifest gebrek aan efficiëntie bij de afwerking. Bij Club Brugge brachten ze het er niet veel beter vanaf, alleen had blauw-zwart het geluk aan zijn kant dat de tegenstander van dienst, KV Mechelen, voor een snipperdag geopteerd had. Geen enkele, maar dan ook geen enkele kans konden de Mechelaars in het Jan Breydelstadion bij elkaar voetballen. Het moet eeuwen geleden zijn dat een ploeg op Brugse bodem daarin slaagde.
De cloon van Tom De Sutter bij Club heet Joseph Akpala. De Nigeriaan kreeg tegen Malinwa een handvol kansen, maar slaagde er telkens in om ze oordeelkundig de nek om te wringen. Alle inefficiëntie in de schoenen van Akpala schuiven, zou de waarheid geweld aandoen zijn.
Jacky Mathijssen weet welke oefenstof hij de komende dagen moet geven. Club heeft namelijk zijn kansen om de Penalty Cup dit jaar te winnen sterk gehypothekeerd. Een gegeven paard mag je niet in de bek kijken. Iets wat Ronald Vargas en Brecht Capon duidelijk wel deden; beide Clubspelers weigerden de geschenken van een sterk leidende ref Stéphane Breda aan te nemen.
Jacky heeft nog vrienden
Wie beweerde ooit dat Jacky Mathijssen binnen de voetbalwereld geen vrienden heeft. De Club Bruggetrainer slaagde er de afgelopen jaren in om menig persoon uit het voetbalmilieu tegen zich in het harnas te jagen. Collega-trainers, voetballers, scheidsrechters, allen moesten ze het ontgelden bij de Limburger.
Dit seizoen komt Mathijssen heel wat minder rad van tong voor de dag. Geen grootspraak meer, geen gebakken lucht meer die hij verkoopt, geen speldenprikken richting tegenstander, geen subtiele opmerkingen meer richting scheidsrechters; het heeft de Maaslander tegen KV Mechelen niet bepaald windeieren gelegd.
Mathijssen stond tegen Malinwa voor zijn match van de waarheid. Verliezen betekende opkrassen bij Club Brugge. Dat was iets wat scheidsrechter Breda niet kon laten gebeuren. Na een halfuur bood hij Jacky een eerste geschenk aan door de beste man van KVM, Joachim Mununga, met een lichte rode kaart van het veld te sturen. Op het einde van de eerste en aan het begin van de tweede helft deelde de topreferee nog twee late nieuwjaarsgeschenken uit in de vorm van twee penalty’s.
Jacky mag dan al beweren dat de spelers hem nog niet beu zijn, het stemt tot nadenken dat zowel Capon als Vargas hun strafschop naar de verdoemenis trapten. Ergens op de eretribune zat een glunderende Henk Houwaart in opvallende Clubjas de wedstrijd met argusogen gade te slaan.
Dossier: Arrogantjanussen en kwakzalvers
Het zal nooit goed komen met de Belgische arbitrage zolang klungelaars als Christoph Delacourt en egotrippers zoals Stéphane Breda en Serge Gumienny onze velden blijven betreden. Afgelopen weekend was het nog maar eens prijs: Breda wierp zich op als protagonist in de Jan Breydelarena, Delacourt toonde zijn onkunde in het Stade du Pays de Charleroi.
Types als Gumienny en Breda zullen het nooit leren: een goede scheidsrechter blinkt uit door opvallend onopvallend te fluiten, iets wat bovenvermelde heren nooit zullen doen. Breda bakte het zaterdag tijdens Club Brugge-KV Mechelen nog maar eens bruin. Zijn show begon met twee niet gefloten overtredingen op twee thuisspelers, waarna Antolin Alcaraz in zijn frustratie Joachim Mununga tegen de hielen trapte. Terecht geel voor de Paraguayaan, al had die kaart vermeden kunnen worden als Breda even voordien zijn verantwoordelijkheid had genomen.
Deze beslissing was de aanzet voor de grote Bredashow. Amper een minuut na de kaart van Alcaraz torpedeerde Koen Persoons een Clubspeler: eveneens geel. Op het halfuur oordeelde Breda dat Mununga Marc-André Kruska een elleboog verkocht: overdreven rood voor de Malinwaspeler. Aan het begin van de tweede helft kende de Luikse arbiter de Bruggelingen een toch wel heel goedkope strafschop toe na een aangeschoten bal op de arm van Xavier Chen.
Niet enkel de gecontesteerde beslissingen zorgen voor heel wat wrevel bij de spelers, vooral de arrogantie waarmee Breda zich telkens weer aandient, werkt iedereen danig op de zenuwen.
Iemand als Delacourt had de Scheidsrechterscommissie gerust ook nog wat langer in de diepvriezer van tweede klasse mogen houden. Als je het verschil nog niet ziet tussen duidelijk de bal of de man spelen, dan ben je ofwel dom, blind of van kwade wil. Op de koop toe ook nog eens ‘dader’ Jefke Delen, tot voordien nog nooit een rode kaart gepakt in heel zijn carrière, uitsluiten neigt naar meeheulen met de tegenstander.
In de tribunes zag de onberispelijke familie Bayat dat het goed was. Een applausje kon er zeker vanaf. Gelukkig zorgde Jaime Ruiz voor gerechtigheid door Westerlo toch nog de drie punten te bezorgen. Bayat en co. konden er dan al heel wat minder om lachen.
Deschacht bekoort eigen fans
Je moet al een grote oen zijn als je er kan voor zorgen dat je eigen fans een petitie tegen jou beginnen. In dit geval luistert die grote oen naar de naam Olivier Deschacht. Dat de verdediger niet de slimste mens ter wereld is, wisten we echter al langer dan vandaag.
Enkele paars-witte supporters pikken het hautaine gedrag van de Anderlechtcaptain niet meer. Deschacht had heel wat kritiek op de organisatie van de stage in La Manga, hekelde de transferpolitiek van het bestuur (extra verdedigers zijn niet nodig voor de ploeg met de op één na beste defensie van België) en toonde zich ook nog eens een buitenlanderhater (De Sutter was als Belg zeker welkom, met de buitenlanders heeft Olivierke nauwelijks contact).
Op de koop toe speelde Deschacht in de bekerpartij tegen KV Mechelen een dramatische wedstrijd. Als een eerstejaars preminiem liet de Oost-Vlaming zich keer op keer ringeloren door Mununga. Kwam daar nog bij dat de linkspoot in de wedstrijd tegen Cercle niet geheel vrijuit ging bij de openingstreffer van Oleg Iachtchouk. Always look on the bright side of life, Olivier. Bij Roeselare zijn ze nog op zoek naar een goede verdediger, al zal je het daar wel met een veel minder dikke pree moeten stellen.
Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief
Eupen
KV Kortrijk
RWDM
Charleroi
