Column Speeldag 33: Déjà vu
Foto: © SC
Pas op de slotspeeldag zullen we de kampioen van deze uiterst spannende competitiejaargang kunnen kronen. Of krijgen we nog een (testwedstrijden)vervolg?
De twee titelkandidaten Anderlecht en Standard lieten deze speeldag geen steek vallen. De Brusselaars hadden duidelijk hun lesje geleerd na de beschamende vertoning met bijhorend puntenverlies tegen degradant Tubeke. Standard had op voorhand al te kennen gegeven dat de wedstrijd tegen Club Brugge een makkie zou worden en wie zijn wij om de woorden uit het grote Luik niet te geloven, laat staan in twijfel te trekken. Dus nog voor het zaterdagavond was beseften we al dat beide rivalen naast elkaar zouden blijven staan.
Meer dan één keer hadden we deze speeldag het gevoel van een déjà vu. Wat dat woord betekent hoeven we hier niemand uit te leggen, ook niet 'die Turken van Standard' of die 'Marokkaantjes uit Brugge'. Wat een verbaal steekspel tussen Sinan Bolat en Nabil Dirar. Die laatste verklaarde zelfs dat hij hoopte Anderlecht kampioen te zien spelen, een gedurfde uitspraak in loondienst van blauw-zwart. Nabil Dirar deed het nog al eens dit seizoen, toen hij openlijk de vuile was uit de Clubkleedkamer ophing in verschillende kranten. Achteraf excuseerde hij zich daar wel voor.
Ruzie tussen twee spelers, dan leggen we automatisch een link met Standard. Niet toevallig alweer hij, Milan Jovanovic, zorgde voor een rel op het veld. Eerder dit seizoen was het spitsbroeder Mbokani die geviseerd werd, nu was het de beurt aan ideale schoonzoon en Gouden Schoen Axel Witsel. Een lekkere discussie met hevig trek- en duwwerk voor een vol stadion in een levensbelangrijke wedstrijd die rechtstreekse Champions leaguekwalificitie met bijhorende vijftien miljoen euro kan opleveren. Faut le faire. Wat wij dan weer vreemd vinden is dat het Servische woelwater er telkens mee wegkomt, zelfs met zijn bijtactie vorige week. Zou dat door zijn Engels accent komen?
Over een déjà vu gesproken: alwéér was het Mbark Boussoufa die Anderlecht over de streep trok. De meest bepalende speler van dit paars-wit, zonder twijfel. Vaak bekritiseerd door de eigen supporters omdat hij niet bengt wat er van hem verwacht wordt. Boussoufa heeft dan ook een goed draaiend team rondom hem nodig, anders is hij geen sikkepit waard, diep vanbinnen beseft hij dat zelf ook wel. In Studio 1 gaf hij gisterenavond toe dat er nog heel veel werk is aan zijn hoekschoppen en vrije trappen. Een klein understatement dachten we zo, al snoerde hij iedereen de mond met zijn prachtige goal afgelopen zaterdag.
Een doelpunt, ja, eindelijk was het nog eens zover: Lucas Biglia trapte de bal er in. Hij is misschien wel één van de meest onderschatte spelers in onze competitie. De goal was hem echt wel gegund. De middenvelder is een rasechte 'sportingboy' zoals Anderlechtsupporters het zo graag zeggen: vista en techniek, maar hij moet zich goed voelen. Veel te lang op een verkeerde positie uitgespeeld, sinds Ariël Jacobs van systeem veranderde, speelt Biglia veel hoger, én beter.
Bij Club Brugge kan je al lang niet meer spreken van een déjà vu, daarvoor zijn de patronen gewoon elke week teveel van hetzelfde. Al verdiende een verdienstelijk blauw-zwart zaterdag zeker een doelpuntje. En mocht Frank De Bleeckere geen plotse profileringsdrang vertoond hebben door een non-penalty te fluiten, had er misschien wel meer ingezeten. Misschien toch een vergelijkbaar déjà vu moment voor de Bruggelingen. Ook vorig jaar verloor het op de voorlaatste speeldag met 2-0 een topwedstrijd. Toen voor het Champions Leagueticket tegen Anderlecht.
We maken ons dus klaar voor wat wel eens een Hitchcockiaans einde van deze competitie zou kunnen zijn. De spanning is al voelbaar en het is nog vijf dagen wachten. Dat de beste mogen winnen. (AN)
Meer dan één keer hadden we deze speeldag het gevoel van een déjà vu. Wat dat woord betekent hoeven we hier niemand uit te leggen, ook niet 'die Turken van Standard' of die 'Marokkaantjes uit Brugge'. Wat een verbaal steekspel tussen Sinan Bolat en Nabil Dirar. Die laatste verklaarde zelfs dat hij hoopte Anderlecht kampioen te zien spelen, een gedurfde uitspraak in loondienst van blauw-zwart. Nabil Dirar deed het nog al eens dit seizoen, toen hij openlijk de vuile was uit de Clubkleedkamer ophing in verschillende kranten. Achteraf excuseerde hij zich daar wel voor.
Ruzie tussen twee spelers, dan leggen we automatisch een link met Standard. Niet toevallig alweer hij, Milan Jovanovic, zorgde voor een rel op het veld. Eerder dit seizoen was het spitsbroeder Mbokani die geviseerd werd, nu was het de beurt aan ideale schoonzoon en Gouden Schoen Axel Witsel. Een lekkere discussie met hevig trek- en duwwerk voor een vol stadion in een levensbelangrijke wedstrijd die rechtstreekse Champions leaguekwalificitie met bijhorende vijftien miljoen euro kan opleveren. Faut le faire. Wat wij dan weer vreemd vinden is dat het Servische woelwater er telkens mee wegkomt, zelfs met zijn bijtactie vorige week. Zou dat door zijn Engels accent komen?
Over een déjà vu gesproken: alwéér was het Mbark Boussoufa die Anderlecht over de streep trok. De meest bepalende speler van dit paars-wit, zonder twijfel. Vaak bekritiseerd door de eigen supporters omdat hij niet bengt wat er van hem verwacht wordt. Boussoufa heeft dan ook een goed draaiend team rondom hem nodig, anders is hij geen sikkepit waard, diep vanbinnen beseft hij dat zelf ook wel. In Studio 1 gaf hij gisterenavond toe dat er nog heel veel werk is aan zijn hoekschoppen en vrije trappen. Een klein understatement dachten we zo, al snoerde hij iedereen de mond met zijn prachtige goal afgelopen zaterdag.
Een doelpunt, ja, eindelijk was het nog eens zover: Lucas Biglia trapte de bal er in. Hij is misschien wel één van de meest onderschatte spelers in onze competitie. De goal was hem echt wel gegund. De middenvelder is een rasechte 'sportingboy' zoals Anderlechtsupporters het zo graag zeggen: vista en techniek, maar hij moet zich goed voelen. Veel te lang op een verkeerde positie uitgespeeld, sinds Ariël Jacobs van systeem veranderde, speelt Biglia veel hoger, én beter.
Bij Club Brugge kan je al lang niet meer spreken van een déjà vu, daarvoor zijn de patronen gewoon elke week teveel van hetzelfde. Al verdiende een verdienstelijk blauw-zwart zaterdag zeker een doelpuntje. En mocht Frank De Bleeckere geen plotse profileringsdrang vertoond hebben door een non-penalty te fluiten, had er misschien wel meer ingezeten. Misschien toch een vergelijkbaar déjà vu moment voor de Bruggelingen. Ook vorig jaar verloor het op de voorlaatste speeldag met 2-0 een topwedstrijd. Toen voor het Champions Leagueticket tegen Anderlecht.
We maken ons dus klaar voor wat wel eens een Hitchcockiaans einde van deze competitie zou kunnen zijn. De spanning is al voelbaar en het is nog vijf dagen wachten. Dat de beste mogen winnen. (AN)
Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief
Eupen
RWDM
Charleroi
