Interview Vanaudenaerde: "Ik sta open voor alles"

Het felgeplaagde Westerlo vecht op dit moment door een onverwachte blessuregolf samen met STVV in PO3 tegen degradatie. Eén van de sterkhouders die geruime tijd vanaf de tribune moest toekijken is vleugelverdediger Gunther Vanaudenaerde. Het jeugdproduct van Club Brugge is bezig aan zijn vijfde seizoen in het Kuipje en kijkt bijgevolg ook raar op van de beslissing van het Westerlo-bestuur. Onze redactie had een openhartig gesprek met de gewezen jeugdinternational.

"Toen men mij vertelde dat de optie niet gelicht zou worden, was ik toch wel aardig verrast. Ik kamp op dit moment met een tweeslachtig gevoel. Enerzijds ben ik teleurgesteld maar anderzijds wil Westerlo ook rond de tafel gaan zitten om te praten over een nieuwe verbintenis. Ik weet niet wat ik er allemaal moet van denken, maar tegenwoordig gebeurt het wel vaker in de voetballerij dat een optie in een contract niet meer gelicht wordt.  

Na één seizoen bij NEC Nijmegen belandde Vanaudenaerde in 2007 in de Kempen. De technisch vaardige verdediger was de afgelopen vijf jaar steevast basisspeler bij Westerlo.

"Een duidelijke reden waarom mijn contract niet automatisch verlengd wordt kan ik niet geven. Dit seizoen was ik ernstig geblesseerd, maar doorgaans heb ik weinig of geen last van kwetsuren en ben ik ook helemaal niet blessuregevoelig. Ook trainer Ceulemans had de laatste vijf seizoenen tot op vandaag het volste vertrouwen in mij".

Ondertussen voelt Vanaudenaerde zich al helemaal thuis in de Kempen, waar hij straks mogelijk moet vertrekken. Toch sluit de Bruggeling een verlengd verblijf niet uit.

"Ik vermoed dat we snel om de tafel heen gaan zitten. Als er een interessant voorstel komt, zie ik er zeker niet tegenop om langer bij Westerlo door te gaan. Maar ik moet ook een beetje aan mezelf denken. Als er een vierjarig voorstel van een andere club komt die concrete interesse toont, ben ik zeker bereid om daarover na te denken. Hoewel ik het bij Westerlo uitstekend naar mijn zin heb, schrik ik niet terug om andere oorden op te zoeken. De bal ligt eigenlijk in het kamp van mijn huidige club".

Stel dat Westerlo straks niet in staat is om de degradatie af te wenden, ben je dan ook bereid om in tweede klasse aan de slag te gaan?

"Als ik eerlijk moet zijn, ga ik liefst nog enkele jaren op het hoogste niveau door. Gezien mijn leeftijd vind ik het te vroeg om een reeks te dalen. Maar ik denk niet dat het zover zal komen. We zullen er alles aan doen om in eerste klasse te blijven en ik geloof wel in de goede afloop".

PO3 tot een goed einde brengen is één iets, maar wordt het straks zo eenvoudig om die eindronde met de tweedeklassers te winnen?

"We moeten eerst STVV weten te verslaan, want dat is op dit moment nog niet gebeurd. Als we daarin slagen zal het vertrouwen een enorme boost krijgen. Iedereen zegt dat wij mentaal in het nadeel zijn omdat die tweedeklasseclubs week na week winnen en wij enkel maar verliezen, maar dat is overdreven. Eens het vertrouwen in onze rangen is teruggekeerd, moet we de klus op basis van kwaliteit kunnen klaren. Als dat niet lukt, zijn we het eigenlijk niet waard om in de hoogste afdeling te spelen".

Tijdens dit kwakkelseizoen steekt Westerlo zich vaak weg achter de ontelbare blessures. Is dat volgens jou de enige oorzaak van de malaise?

"Vooreerst zijn de posities van enkele belangrijke vertrokken pionnen niet ingevuld geweest. Toch kwam er heel wat kwaliteit bij met onder meer Stijn De Smet en Shlomi Arbitman, maar al snel waren beiden geblesseerd. Bovenop de slechte resultaten in het begin van het seizoen heeft zich dan een blessuregolf op gang getrokken die niet meer tot stilstand is gekomen. Als er zeven à acht jongens die normaal altijd spelen uit de roulatie zijn, dan weet je het wel".

"Maar we zijn als groep ook vaak naïef geweest. Op Beerschot bijvoorbeeld lag ik al drie minuten tegen de grond terwijl de bal niet buiten werd getrapt. De tegenstander verovert dan het leer en scoort op de tegenaanval. De ganse ploeg loopt dan richting de scheidsrechter, terwijl we dit soort fases met al die ervaring binnen onze rangen nooit mogen tegenkomen. Als je alles optelt en daar nog een vijftiental blessures bijtelt, weet je het wel".

Hoe lastig was het voor jou om maandenlang lijdzaam toe te kijken?

"Enorm zwaar natuurlijk. Ik ben een competitiebeest die van match naar match toeleeft. Als je dan zolang niet kan spelen word je net niet gek. De meeste wedstrijden heb ik gezien vanaf de tribune. Als je de jongens 3-0 ziet achterstaan aan de rust op Lokeren dan vraag je je af hoe dat kan. Naar het einde van mijn revalidatie toe ging dat beter, omdat ik opnieuw kon meetrainen. Nu ben ik blij dat ik terug ben en zal ik echt alles in het werk stellen om het behoud te verzekeren. Waar men toekomst volgend jaar ligt, zullen we dan nog wel zien".