Het profiel van de eenzame Anderlecht-spits: kopbalsterk, killer en egoïst

Kopbalsterk

Als we de spitsen van de afgelopen jaren bekijken, waren het steeds kopbalsterke spitsen die het verschil maakten: Aleksandar Mitrovic, Dieumerci Mbokani, Romelu Lukaku. Of als we verder teruggaan: Jan Koller, Nenad Jestrovic, zelfs een Luc Nilis had Johnny Bosman naast hem lopen.

Halve vs hele kans

Veel van die spitsen hadden ook aan een halve kans of zelfs een slechte voorzet genoeg om er nog iets van te maken. Killerinstinct! Cyriac toont nu bij Oostende dat hij dat ook bezit, maar wel in een team dat goed draait. Vele van de vroegere Anderlecht-spitsen beslisten een match zelfs als hun team amper een goeie kans bij elkaar kon spelen. Mbokani had dat vleugje genialiteit die een Luc Nilis in grote mate bezat.

Killers

Een Okaka scoort nu toch vrij makkelijk, maar is niet die killer in de zestien die een Jestrovic of een Mitrovic was. Hij leeft niet van doelpunten. Vraag maar eens iets aan Romelu Lukaku als die een week of drie niet gescoord heeft. Dat is een brombeer van jewelste. Topspitsen zijn egoïstisch, hun statistieken zijn voor hen belangrijker dan het team. Net als keepers is het een job apart.

Publiekslievelingen

Vraag maar eens aan Mitrovic hoe graag hij de fans massaal zijn naam hoorde scanderen. Spitsen doen het daarvoor: de appreciatie van hun fans. Frutos vond er speciale vieringen voor uit, Jestrovic liep het hele plein over om met zijn fans te gaan vieren. Eigenlijk komt het dus allemaal op hetzelfde neer: de wil om te moeten en zullen scoren.